Le fin....

Toch nog maar even een laatste update...wat klinkt dat gek...nu ik t zelf typ. Twee weken geleden was ik aan het proberen om mijn ticket te vervroegen, ik wilde een maand eerder naar huis. 5 Mei wilde ik naar Nederland terug vliegen...maar dit ging niet zei de madame van de vliegtuigmaatschappij. T werd of een week later, wat ik dus niet de moeite vond om dan eerder te gaan of een week eerder...hmmm, dan werd t de 28e al...dat ging opeens wel snel! En eigenlijk wilde ik dat nog niet...dat betekende dus dat ik opeens nog 4 daagies had en dan zou vertrekken. Ik had nog niet t gevoel dat ik t hier echt afgesloten had en ik wilde graag nog wat bereiken in de kliniek, t lesgeven en ook bij M.ES.A.D, met de straatkinderen, mijn ding doen ;)! Twee dagen voordat ik weg zou gaan, heb ik iemand ontmoet die bij de UN werkt...die kon wel even mijn ticket veranderen...BON! Doe je best! Ik stond ook op de wachtlijst, dus tot maandag wist ik nog niet of ik dezelfde avond kon vliegen. Diezelfde maandag stond ik nog samen met Ilse voor de straatkinderen om ze te vertellen over VIH/SIDA...en in de middag kwam t verlossende telefoontje dat t gelukt was om mijn vlucht te verplaatsen naar 7 mei! YES!
T was trouwens ook nog wel grappig hoe dat ging met t regelen van mijn ticket. Ik was al eerder langs gegaan om te vragen hoeveel t zou kosten om mijn ticket te vervroegen. Mijn ticket was non-refundable dus ik moest een nieuw ticket kopen. 380 euro zou dit kosten, gelukkig echt MY GOD had ik dit op een briefje staan, met het bedrag in euro's en CFA en de naam van de madame plus telefoonnummer...als ik dat niet had...was ik echt LOST als ik een week later weer op t bureau aan kwam... Ik kwam namelijk terug en bleek dat madame een foutje had gemaakt...het ticket was 550 euro. Ja toedeloe! Sorry, maar dat geld heb ik niet...ik heb gerekend op 380, ik heb 400 euro, meer niet. Ik kan hier niet zomaar ff pinnen ofzo, of geld overmaken, ik heb t via mijn ouders, via R&P en daarna heb ik t gekregen...ok toen ging madame even praten met haar Ivoiraanse baas...toen kwam t neer op een deal van 450 euro. Omdat ze een foutje had gemaakt en snapte dat t moeilijk was voor mij om aan geld te komen. Toen ging er een lampje branden...ohja, ik zit in Afrika, ookal leek t dat ik in Europa zat, zittende in een luxe bureau...ONDERHANDELEN! Verhaaltjes vertellen! En gaan! Dus dat deed ik...ja, maar kunt u niet nog met iemand anders praten, kunt u er niet iemand bij halen, want ik kan niet aan dat bedrag komen...mijn ouders zijn op vakantie, ik werk hier bij een NGO, ik verdien hier geen geld, ik ben net student-af...blablabla. Toen ging ze t bij haar Belgische directeur proberen, ze had wel medelijden met me geloof ik! hihi! En toen....ok 200 euro en je mag vliegen. JEEEEEUUUJJJJJJ!!! Dus zo werkt t hier ook! Haha! Dat is t leuke van Afrika, je kan zoveel voor elkaar krijgen als je door zet! T duurt alleen allemaal wat langer, want ik was inmiddels wel 1,5 uur verder! Maar goed, dan heb je ook wat! Voor 200 euro ga ik graag een maandje eerder terug. T is zonde van de tijd om hier zo lang te blijven...voor de werkervaring hoef ik namelijk niet te doen. Wat zeker niet weg neemt dat ik hier ongelooflijk veel heb geleerd...waarvan ik waarschijnlijk de helft nu nog niet eens besef! Zal wel komen als ik thuis ben...
Nu zit ik de laatste weken bij de russische meid, Tamara en haar man Deol, in zone 4. Wat erg gezellig is! Heb een eigen kamertje dus is allemaal perfect! Het werken op de kliniek heb ik inmiddels afgesloten, tot spijt van velen daar...ze hebben me nog een baan aangeboden daar...of ik een project wilde opzetten en dan daar uitvoeren voor jongeren. Zij betalen dan mijn ticket en accomodatie...hmmm, misschien....is altijd nog een optie. Ik heb van de schoonmaaksters nog een plain gekregen, zo'n afrikaans doek en we hebben veel foto's gemaakt. De guard vroeg waar zijn souvenir was en hij vond dat ik hem maar geld moest geven en later wilde hij mijn camera. De sukkel, wat denk je nou?! Ik ken hem niet eens! Voor de lady's van de kliniek had ik wel wat cadeautjes meegenomen. Zo ook voor mijn petit-mere ici, de schoonmaakster! Zij kwam altijd honderd keer mijn kamer binnen gelopen om te kijken of alles ok was! Zonder te kloppen...weet je nog? Haha!
Op t laatst heb ik vooral veel meetings gehad en heb ik zoveel mogelijk mensen gesproken als ik kon. Over wat t werken als psychologe nu eigenlijk in houdt en waardoor t niet helemaal lukte. En dat de taal een grote belemmering was...aangezien de meest arme mensen naar de kliniek komen uit de dorpen die alleen maar Dula spreken...
T lesgeven ben ik blijven doen, ik zou er een extra school bijkrijgen, maar dit is niet doorgegaan.
Ik heb nog lesgegeven voor de straatkinderen, wat erg geslaag was! Helemaal in het FRANS!!! Ging goed! En t was erg leuk om te doen...veel foto's van!
Mijn zogenaamde laatste weekend ben ik lekker naar t strand geweest, souvenirs geshopt en uitgeweest. Tuurlijk weer gezeik met de politie/militairen, maar we werden gelukkig gered door een Libanees waar we daarna wat mee zijn gaan drinken. De laatste ochtend dat ik hier zou zijn, heb ik lesgegeven en daarna hoorde ik dus dat ik niet hoefde te vliegen!
Van de week hadden Ilse en ik t er nog over: wat is nu Cote D'Ivoire? Libanees eten, Libanese muziek, Libanees dansen, Libanezen tegenkomen, haha!
Nu ben ik gewoon lekker aant relaxen, ik ga bij de kliniek langs, heb nog lesgegeven en ik ga nog naar M.E.SA.D van de week...even van iedereen afscheid nemen en dan ben ik woensdag trug aux Pays-Bas! Eerst nog ff volop genieten van al de contacten die ik hier heb opgedaan! Zoveel mensen ontmoet!

A bien-tot!
Kussie!