Ongekend

Lieve mensen,
Weet je nog? Gisteren moest ik jullie plotseling verlaten omdat mijn afspraak er eindelijk zou zijn. Nadat ik eerst een uur bezig ben geweest om op internet te komen, kon ik helaas maar een petit message schrijven!
Maaruh...daar komt nu verandering in!
Laten we bij het begin beginnen; Afgelopen zaterdag had ik ervoor gezorgd dat ze me naar Cocody zouden brengen, waar de universiteit is. Hier zou ik eigenlijk ook moeten wonen...maar dat heeft niet zo mogen zijn. Ik had een rendez-vous met Hilde, ook een trainee uit Nederland. Het vergaat haar ok, dat wil zeggen; ze heeft een leuke familie die erg aardig en behulpzaam is, haar werk is echter mal, tres mal. Zo was het allemaal niet goed geregeld en willen ze steeds misbruik van haar maken en haar engelse lessen laten geven, terwijl ze voor het project conflict hantering kwam. Samen konden we het dus heerlijk met elkaar vinden, omdat alles wat gezegd was van te voren, ook bij haar niet klopte.
Het punt is dat ze ons verwachtingen hebben gegeven, die ze niet waar kunnen maken. Ook zij botst tegen allerlei onmogelijkheden op. Zo wil ze voor een nationale vrouwendag een groep vrouwen uitnodigen, maar dat kan allemaal niet. Het lijkt alsof ze steeds iets zoeken (EN het ook vinden!!!!) om haar in de weg te zitten. De brief is klaar, de uitnodiging, heel het programma is uitgewerkt, de hele dag is georganiseerd, 1 petit probleme, wat dus eigenlijk HUGE is....ze willen die uitnodiging voor die vrouwen maar niet de deur uit doen!!! Zonder vrouwen....waar blijf je dan met je nationale vrouwendag?!?!? Maar nee....is allemaal geen probleem....niks is hier een probleem...alles komt goed....en Hilde maar de brief veranderen...dan weer van 13.30 heure, 13 heure 30 maken...met zulke ONGEKENDE onmogelijkheden kampt zij iedere dag!! Respect, echt! Ik heb geduld, echt...dat weet ik van mezelf, maar als mijn geduld op is...moet er actie komen anders word ik dood ongelukkig.
Goed, zijn we bij mijn gedeelte aangekomen...trouwens, mijn frans is lang zo slecht niet als ik dacht, ik kan me hier goed redden. Ik begrijp ze dondersgoed, maar dat weten zij niet...dat is mijn redmiddel namelijk. Doen alsof je dom bent...daar kom je ver mee!!! Ongekend he?!
Afgelopen zaterdag, tijdens de rendez-vous met Hilde hadden we ervoor gezorgd dat mr. L, zo noem ik hem maar even, (degene die alles 'organiseert'...of nee ZOU MOETEN organiseren van Aiesec), naar ons toe zou komen. Van tevoren hadden we een strategie bedacht hoe we dit het best aan konden pakken...want, iets waar ik na 1 dag al achter was, is: ze zijn van porselein!!!! Ongekend...van porselein, zo zien ze er niet uit...gezichtsbedrog.....niet alles wat blinkt, is goud....
Anywayz...het begon dus in ons voordeel, want het was al 2 tegen 1. De bedoeling was om hem erop te wijzen dat hij verwachtingen geeft aan trainees, die hij niet waar kan maken. Ookal bedoelt hij het goed...het lukt simpelweg niet! We probeerden het doormiddel van; wat als jij in een vreemd land zou komen...stel je voor....en niks is geregeld....je komt in een wijk....die erg onveilig aanvoelt....en het maakt niet uit hoe dat komt....of dit nu door je familie komt, of door jezelf....doet er niet toe....we wilden een soort beeld geven van hoe ik me voelde. Zodat hij dit misschien, peut-etre....een beetje maar, tres petit...zou kunnen begrijpen....maar TEVERGEEFS...steeds kwam hij met antwoorden die er niet toe deden. Alsof hij ervoor weg liep. Als wij hem hierop wezen, liep hij vast...op slot....zei hij niks....uiteindelijk was ik het dan die zei wat nu het belangrijkste was voor mij: le travail, je suis ici pour travailer!!! Je veut travailer, en het liefst MAINTENANT!! Dus laten we daar voor zorgen, SAMEN, want ik laat niks meer aan hem alleen over. Zo was het namelijk dat ik vrijdag, de dag voor de rendez-vous samen met hem naar de kliniek zou gaan om me te presenteren, zodat ik maandag kon beginnen. Goed, eerst kwam mr. L niet, maar toen ging er iemand anders mee. Wij daar heen, na lang wachten mochten we eindelijk even naar binnen. Wat bleek, ze wisten van niets, niet van mij, niet van mijn komst en ik kwam gewoon terecht in een soort van sollicitatiegesprek in het FRANS!!! Goed, ik heb me er doorheen geslagen...ik heb verteld wat ik wilde doen en dat ik psychologie heb gestudeerd....de afspraak werd dit: wij moesten een contract geven, op maandag en dan zou ik dinsdag kunnen beginnen met werken.
Toen ik dit vertelde aan mr. L zei hij dat dat niet kon. Ze moesten mij al kennen, ook kwam de naam van de mevrouw die wij hadden gesproken niet overeen met de vrouw die hij had gesproken....maar om dan tot de conclusie te komen: ok sorry, het is misgegaan....je bent naar de verkeerde geweest....dat is onmogelijk....neeeee dat kan niet.....wat wel kan....is diep zuchten...heeel diep.....en ik, ik zuchte diep met hem mee....
Toen was ik moe....zo moe, ongekend.....