Ongekend deel 2

Ja, ben ik weer, want ik was nog niet klaar met de ongekendheid hier....
Plan van aanpak met mr. L was dus: maandag zou hij bellen naar de kliniek, een afspraak maken en mijn contract, want dat lag al klaar volgens hem, meenemen. Hij wist nog niet precies wanneer, dus hij zou me bellen voor de exacte tijd.
Bon, ik vroeg uit me bedje (is ook erg ongekend he pap en mam..... hou je hart vast....schrik niet....bereid je voor...ik ben hier iedere dag voor 7 uur wakker!) maar helaas, geen bericht of telefoontje van mr. L. Ik zou sheera niet zijn als ik dan geen actie zou ondernemen, dus ik bellen...geen gehoor. Dan maar naar het bureau van Aiesec, waar we af zouden spreken. Ook daar was geen sprake van de luchtbel mr. L. Ik maar wachten en wachten want hij zou komen. Omdat ik niet heel de tijd op mijn gat wou zitten, vroeg ik of er een mogelijkheid was om op internet te werken en gelukkig kon dit. Toen werd ik vervolgens gehaald, want hij zou eraan komen. De goede man (wist niet dat sinterklaas internationaal was ;)!) Maar nee hoor, dat was een illusie...geen luchtbel te zien...
Wat er vervolgens gebeurde is dit: ik werd geplaatst op een stoel, aan een tafeltje samen met twee Aiesec-members. En steeds kwam er weer eentje bij....hoe moeilijk het allemaal wel niet was, dat er een probleem was (een probleem? Nu wel?!?), veel gezucht, veel geschreeuw, want normaal discussieren ho maar, veel blablabla....geen actie. Ongekend. Ik zat zo op mijn stoeltje te kijken naar dit (voor mij) vreemde gedrag. In Nederland kennen we dit wel, maar dat is meestal 1 minuut durend...even spuien...de dingen die je meemaakt eruit gooien (catharsis bij een psycholoog;)), maar dan komt het al snel tot een discussie waarin wordt besproken: wat nu?! Wie heeft er ideeen? Wat gaan we doen? Wat is het plan?
Toen kwam het tot een vrije associatie bij mij...ik zag mezelf hier zo zitten, keek naar het gebrul, gezucht, gefoeter en gedoe, en dacht...ik dacht veel, gek he. Je zou denken dat ik me in de discussie ging mengen, maar nee...ik dacht vreemde dingen, ik dacht wat vreemd eigenlijk dat ik de zon niet zie...en het is warm...wat denk ik veel...maar mijn lichaam zit eigenlijk heel goed en wil lekker blijven zitten...en ik dacht nog veel meer... wat precies, weet ik eigenlijk niet meer, maar ik dacht veel...toen, ok sheera?? waar zit jij met je gedachten? Zou je niet us iets doen? Eigenlijk was ik wel relaxed en moest ik lachen, niet echt, maar in mezelf...ongekend he?
Wat ik uiteindelijk deed, is heel rustig STOP zeggen, ik gaf ze een samenvattig van wat er nu eigenlijk aan de hand is en dat er verschillende mogelijkheden zijn om hiermee om te gaan. Ik liet het niet verder gaan tot een discussie. Ik had alles ook wel gehoord wat ze zeiden...delen dan...dus ik zei: ok, jij gaat gewoon naar je werk, want daar moest je al lang zijn, jij gaat naar je les, jij gaat leren...iedereen gaat doen wat hij moet doen en jij, (diegene was de lul) jij gaat met mij mee een plek zoeken met internet, daar printen we mijn AN (soort contract van Aiesec, waarop staat waar ik ga werken en wat ik ga doen) en dan gaan we dat gelijk MAINTENANT NU VANDAAG doen. D'accord?
T was stil....en zo ging het...
Niks is onmogelijk voor ons....dat is iets wat in ons Europeanen-hoofd zit...maar hier....is het wel onmogelijk voor hen, in hun ogen....ze lopen ergens tegen aan en dan merken ze; het lukt niet, dit is onmogelijk....en dan stopt het...het blijft onmogelijk...zo komen ze geen stap verder, naar mijn idee. Of is dat juist weer een te Europese gedachte...?
En ja, ik weet het, ik generaliseer...ik ben me er zeer bewust van...ik denk erover na...generaliseren....over een kamp scheren...ben ik zo? Nee, zo ben ik niet...ik ben open, tolerant, geniet van verschillende culturen, ideeen, levenswijzen...dus, wat is het? Waarom ga ik hier generaliseren...nu al? Ligt dit aan mij? Is dit terecht? Daar ga ik achter komen.