Can't help but wondering...

Bon, zit ik hier....in Afrika...Cote D'Ivoire om precies te zijn, liggend in mijn twee-persoonsbed, wat ik thuis nog niet eens heb. Letterlijk hoog boven alle ellende. Want in sommige wijken is het gewoon pure ellende. In sommige levens is er alleen maar pure ellende. Mensen die zo dun zijn dat je bang bent om er tegen aan te botsen en bij wijze van de brekende botten al op eens stapeltje hoort vallen...
Vaak zie ik al aan mensen of ze le Sida in hun bloed hebben. T begint zelfs een spelletje te worden, zou die het het hebben? Ja ik denk t wel. Vast en zeker, zo dun, vel over been. Wedden? Soms, heel soms komt er een gezond uitziend iemand. Dan is het opeens weer een shock. Wow...heeft die AIDS? Dan komt het opeens dichtbij. Shit zeg, ik moet ook opletten. Heb ik toch geen wondjes op mijn hand ofzo? Ik zit wel lekker heel de tijd handjes te schudden. Maar goed, laten we realistisch blijven...hoe groot is die kans nou eenmaal. Erg petit, maar hij is er. Van de week was er een man, 59 jaar oud, met krukken en vlekjes op zijn huid. Dit was een sign van le Sida. Goed, meneer had nog ongeveer 1,5/2 % CD4 cellen over. Erg laag. Deze man zou dood en doodziek moeten zijn. Niet dus. Ja daar sta je dan. Ik werd er even bij geroepen door Dr. Kouakou, want, er was dringend psychologische hulp nodig zei hij. Bon, ik erheen. Ja, nou het probleem is: hij heeft geen symptomen, behalve vlekjes op zijn arm. De man voelt zich tip top in orde. Dat hij met krukken liep, kwam door een ongeluk jaren geleden. Hij was nooit ziek, voelde zich kiplekker en geloofde de resultaten van de Dr. dus ook totaal niet. Moet ik zeggen, ik ook niet. Dus ik vroeg, weet u zeker dat het aantal CD4 cellen klopt? Ja, dit klopte. Het was ook twee keer nagekeken. Dr. Kouakou wilde METEEN, MAINTENANT beginnen met een behandeling met medicatie. Maar de lieve man wilde niet.
Neej, dat kan ik me heel goed voorstellen. Om Aids te diagnosticeren heb je toch wel degelijk symptomen nodig! En op de huidvlekjes na, was er niets, de rien. Ik begon me af te vragen wat ik hier in godsnaam weer mee moest. En ja hoor, waar ik bang voor was, gebeurde natuurlijk.
Dr. Kouakou: jij bent toch de psychologe? Dit is psychologisch, een psychologisch probleem. Hoe ga je die oplossen?
Sta ik dan. En het enige wat ik dacht, en wat ik natuurlijk ook gelijk weer zei: met alle respect, maar deze man heeft het recht om de behandeling te weigeren. Als deze man er niet achter staat, heeft de behandeling sowieso toch geen zin. Hmmm, vond de Dr. niet echt geweldig. Geen punten gescoord Sheera. Dus ik begon me te herstellen en eigenlijk meer een soort systeemtherapie toe te passen, waarbij ik Dr. Kouakou en de lieve man even als man en vrouw beschouwde. Ok, ieder wat, ik heb allebei aangehoord...waar kunnen ze zich nou beiden in vinden. Want daar ging het in principe om.
Ok, Dr. u wil beginnen met de behandeling, meneer niet, dat houdt dus gelijk op. Ookal snap ik erg goed, dat u het liefst zo snel mogelijk met de behandeling wil beginnen, voordat de man dalijk helemaal geen CD4 cellen meer heeft. U wil helpen, en niet radeloos toekijken naar hoe deze man misschien binnenkort heel snel gaat aftakelen. Maar de lieve man...snap ik ook erg goed. Hij heeft nergens last van. Gelooft niet in de resultaten en voelt zich goed. Hij heeft geen symptomen en wil zich niet aan een strak regime houden om iedere dag op vele tijdstippen medicatie in te nemen. Hij is al oud (59), wat erg oud is voor hier (gem. 45). Ook, als je eenmaal begint met de medicatie, moet je hiermee doorgaan en kan je er niet mee stoppen. Om te voorkomen dat je totaal resistent wordt en een soort Aids gaat ontwikkelen die totaal niet meer te behandelen is. En kunnen de vlekjes geen ouderdomsvlekjes zijn??? Ik ben geen dokter, maar goed....als ik hier toch moet doen alsof ik overal een antwoord op heb. Als ik toch aan die verwachting moet voldoen... De vlekjes zaten namelijk alleen op zijn onderarm en ik heb dat wel eens gezien...(bij jou ma? hahah! neej, grapje).
Om beiden tegemoet te komen, hebben we een deal gemaakt. Want daar houden ze hier van. Deals. Ik heb de lieve man de opdracht gegeven om de pro's en con's van het nemen van medicijnen op te schrijven. Wat zijn de voordelen en nadelen. Hij moest er over na denken en zich er ook echt bewust van worden wat voor hem uiteindelijk het beste is. Na een maand wordt er nog een afspraak gemaakt en nog maar us een x het aantal CD4 cellen getest. (Voor mezelf) Ik kon het namelijk nog steeds niet geloven. Of zouden er toch magische krachten zijn? Die de 'goede' mensen helpen. Neej, ik kan me eerder zeer helder voorstellen dat er wat testresultaten verwisseld worden door een lab-medewerker die net uit zijn middagdut (geen tje hier, van 12 tot half 3 ongeveer) tevoorschijn komt!

Verder heb ik met een zuster nog de CDV gedaan en mensen meegedeeld of ze VIH hebben ja of nee. Slecht-nieuwgesprekken alleen deze week. Iedereen. Sommigen had ik mis gegokt. Ik was ervan overtuigd dat zij het niet hadden, maar helaas. Le VIH spaart niemand. Jong, oud, arm, rijk. Iedereen wordt erdoor gepakt. Hard. Echt hard. Vooral als het iemand is die nog zo jong is. Hoe komt zo'n meisje daar nou aan. En dan schieten de verhalen wel door je hoofd hoor. Als je even bedenkt dat verkrachting hier de normaalste zaak van de wereld is, vooral onder familie in de lokale bevolking. Zo wordt in een mum van tijd de hele familie besmet. En dan hebben ze ook nog een kindje. Ook besmet. Waarschijnlijk.
Wat het rare is, ik kan er heel goed mee omgaan. Eng goed. Het komt hier zo veel voor, dat je er haast gewend aan raakt. Als dit thuis zou gebeuren, in Nederland, zou ik dan ook zo mee omgaan? Dan is het weer heel anders. Dan is het een exclusieve ziekte haast. Hier is malaria net als een verkoudheidje en HIV als een hardnekkige griep. T leven gaat door. In Nederland zouden we zeggen, die vlucht voor de werkelijkheid. Totale vermijding. Maar hier, hier is het anders. Ik snap het. Ze moeten door, kunnen niet instorten. Ze moeten verder met overleven. Er verandert niks. Wat denken jullie wel niet in het Westen? Morgen moet ik ook gewoon mijn was met de hand doen, bedelen op straat of bij mijn familie, om wat geld zodat ik eten kan kopen. Andere dingen zijn belangrijker. Veel belangrijker dan le Sida. Het stelt hier eigenlijk, om heel hard te zijn, weinig voor.
Maar, niet voor iedereen. Er zijn namelijk ook families en dorpen die mensen met Aids gewoon negeren en buiten de gemeenschap plaatsen. Discriminatie. Dit is ook een veelvoorkomend probleem bij de Aids-patienten over de hele wereld. Ze raken in een totaal isolement. Het 'voordeel' hier is, dat er veel lotgenoten zijn. Die zich dan ook samen gaan voegen. Zo hebben bijna alle Aids-patienten wel een vriend/vriendin/brother/sister die ook door le Sida gekweld wordt. Dit contact is belangrijk. Dit probeer ik ook in elk gesprek na te gaan of dat er al is en dat dit heel belangrijk is.

Verder, heb ik weer veel gelezen. Mooie boeken trouwens. Eentje over Soedan, Wat is de wat. Heel interessant en erg shockerend. Ook heb ik, om maar weer eens te bewijzen dat ik me echt erg goed kan vinden in de Ivoriaanse levenstijl....de gynaecologische stoel voor andere doeleinden gebruikt. Namelijk, mijn middagDUT! So, ik kan het ook hoor. En ik moet zeggen, deed me goed! Haha!

Afgelopen weekend, zaterdag wel te verstaan, had ik uiteindelijk toch mijn welkomstfeestje van Aiesec. Wat een feesie! Pfffff. Eerst was het een gevecht om de tijd. Ja, 8 uur, zaterdagochtend begin het zei mr. L. Ja daaaaaaaaaag! Hoe zie je het voor je, wat is dat voor een tijd?! En wat is 8 uur? Is dat een uurtje of 11 dat je dan gaat beginnen? Nee, het was ECHT om 8 uur zei hij. Ik zei, nou das goed dan begin maar zonder mij. Ik ben er niet voor 9 uur. Echt niet. Ilse ook niet. Ok zei hij, ik hoop dat iedereen er dan ook al is. Daarom heb ik 8 uur gezegd. Hij bedoelt het misschien goed. Maar hij vergeet dat wij op tijd komen! Na dit honderd keer uitgelegd te hebben, wil dat er maar niet in bij hem. Ik kwam dus om kwart over 9, en half 11 begon het hoor, ons feesie. Nou, net voordat we naar binnen gingen zei mr. L: jullie vertellen waar je vandaan komt, wat je hebt gestudeerd, je werkervaring, je achtergrond en je land en wat je indruk was van Cote D'Ivoire. Ok....Ilse had sowieso niets voorbereid, ik had dan nog een presentatie gemaakt thuis. Thank god! Werden we vooraan een lokaal gedropt en ga maar presenteren! Ja he. Lekker op zaterdag ochtend. Wat doe ik hier ook al weer??? Ging zo iedere minuut door me heen. Ging nergens over dus. En waar was het feesje? Nergens. No sign of a party, not even close! Daarna kwam er een discussie, nadat we hadden verteld wat onze indrukken waren van dit land. Ze vonden t allemaal erg grappig, hoe ik met lekker wat gebaren voordeed hoe ik in een bus heb gestaan hier. Om er nog iets leuks van te maken. Als een sardientje...hangend aan een handvat van de bus! Zij ook weer hun lol gehad, want ja, ze kwamen wel zaterdag ochtend ZO vroeg naar ons verhaal luisteren. Wat ik dan wel weer leuk vond. Bon, de discussie. Die begon eigenlijk met de woorden van een ongelooflijk toffe Russische meid, Tamara. In haar perfecte engels: With all do respect sir, but i believe you are playing with the lives of trainees in this country. Aiesec should consider that this is not a game. You leave them to their fate. Das nog us een lekkere binnenkomer! Geweldig! Nu werd de verschrikkelijk vroege zaterdagochtend toch nog spannend! We hebben ze even gewezen op de slechte organisatie en de onmogelijkheden die trainees hier tegen komen, doordat ze gewoon niet voldoende Frans spreken. Je kunt hier niks als je de taal niet beheerst. T was hard, maar het was waar. De aanval was in principe tegen Mr. L, hij was de woordvoerder. En hij zei dat hij het allemaal begreep en respecteerde en bedankte ons voor onze tips. Ja, sorry, maar ik ken nu genoeg van deze man en van dit land, om te weten dat het toch niet gaan veranderen. Ookal ga ik om mijn kop staan...er wordt geen stap verzet. Dit land moet zelf zijn ontwikkeling doen, je kunt heeeeeeel weinig doen, heeeeeeeel weinig veranderen. Je kan participeren, thats it and that's what i do.

Wat dus wel heel tof was, is dat ik Tamara ontmoet heb, we zijn m smel gevlucht na onze 'party', om lekker wat te gaan eten met z'n drieen. En heerlijk te kletsen en zoveel erkenning te krijgen wat wij hier meemaken en zij ook heeft meegemaakt. Dit had meer weg van een feestje ;)! Voor haar is het nog weer anders, omdat zij hier haar man heeft, een Indier die hier werkt. Maar in Kameroen had ze zo ongeveer hetzelfde meegemaakt. Daar stond ze op een gegeven moment zelfs op straat. Aiesec kon niks doen. Sorry, helaas zeiden ze.
Dit was erg gezellig, lekker Libanees restaurantje, ijsje gegeten en veel gekletst en plannen gemaakt. We gaan zaterdag waarschijnlijk naar het concert van SEAN PAUL!!!!! WOW! Voor de mensen (meestal TE oude, niet bij de tijd zijnde mensen) die geen idee hebben wie die gast is: R&B/Jamaicaans-achtige muziek met liedjes als Get Busy. Doe maar us You-Tuben ;).
Ook gaan we naar het strand, naar Bassam, waarschijnlijk deze zondag en naar een of ander park met krokodillen en slangen, de Zoo. Lijkt me vet. Ik ben hier trouwens helemaal anders, niet bang voor dieren. Ok, behalve spinnen dan. Op de een of andere manier is er een seintje naar mijn hersenen gegegaan, richting de amygdala, dat ik mijn emoties goed onder controle kan houden wil ik zo'n ding tegen komen. En ik zoek het waarrempel zelfs op. Ik WIL krokodillen en slangen zien! Wie had dat gedacht.

Dus wel wat leuke dingen in het vooruitzicht. Op het werk loopt het nog steeds niet zoals ik het zou willen. Of maar een klein ietsiepietsie beetje van wat ik had verwacht. Nee. Ik ga zaterdag ook met Tamara mee naar haar baas, waar ik misschien ook Engelse lessen ga geven aan leerlingen. Prive-les, heb ik nog het gevoel dat ik iets doe wat ook daadwerkelijk nut heeft. Het is lastig.

I can't help but wondering...
Ik betrap mezelf er toch vaak op, denkend, wat ik hier nog doe. Is het niet ongelooflijke tijdverspilling. Ik leer wel veel. Maar meer hoe ik mezelf moet weren, van me af moet bijten en mezelf bezig moet houden en me vooral niet druk moet maken om hoe langzaam alles gaat. Hoe ik van dag tot dag moet leven en alles met een grote korrel zout moet nemen. Hoe ik mensen NIET moet vertrouwen en mensen kortaf moet aanspreken. Want zo werkt het hier het best. Als je zegt tegen de taxi-chauffeur: goedemorgen meneer, zou u me naar de kliniek Aibef willen brengen? Kent u dat? Hoeveel gaat dat dan ongeveer kosten? Haha! Vergeet het dan maar. Dan belazeren ze je waar je bij staat. Zo ga ik tegenwoordig te werk: Hallo meneer, ik moet naar Aibef, weet u waar dat is? Waar dan? (checken of hij het ook echt weet). Goed, het is 600 CFA, dat betaal ik iedere dag, en nu dus ook. Akkoord? Goed, en ik stap in. Zo gaat het hier.
Vandaag had ik er zelfs spijt van dat ik zo had afgedongen (is dat een woord?). Het afdingen gaat me goed af. Ik ging 3 tomaatjes kopen, 200 CFA zei de man. Ik zei, nee hoor, 100 CFA. Nee, zei hij lachend. Ik zei, jawel hoor, 100 CFA. D'accord? Ok, en ik gaf hem 100 en pakte mijn tomaatjes. Ik liep weg en ik voelde me bijna misselijk. Waar deed ik dat nou voor? Wat was nou 200 CFA? Nog geen 30 eurocent. En dan had ik het voor 100! Voelde toch niet helemaal goed. Ik denk dat ik morgen weer iets bij hem ga kopen en iets meer geef...
Een leuk land vind ik het nog steeds niet. Ik ben hier gekomen voor werkervaring, maar dit ga ik er niet uithalen. En dan is bijna vier maanden wel erg lang hoor. Wat is het nut om hier nog zo lang te blijven? Dat ga ik nog eens even evalueren...

Ook word ik me erg bewust van het feit hoe goed ik het thuis wel niet heb. Met zoveel lieve familie en vrienden en vriendinnen. Hoe erg je die kan missen. Hoe graag ik een drankje zou doen in de Teerkamer met jullie. En bijkletsen...niet in het FRANS. Stomme taal. Ookal gaat het best goed met mijn Frans. Gewoon lekker Nederlands. Lekker taaltje is dat toch. :)

Ik ga maar slapen, want morgen weer KEIHARD 'werken'.


Kussie, trusten!

Sheera



En Faabje hoe gaat het met je vingertje?? Mwah, kussie!