Dropping....God Bless You

Hallo allemaal!
Nou, ik ben een stuk vrolijker en weer helemaal opgeknapt! Dus ik zal eens wat over mijn eerste 'werkdagen' vertellen.
Zondag heb ik lekker gerelaxed, gelezen, met victor gitaantje gezwommen in het zwembad en 's avonds lekker uiteten geweest in een Libanees restaurantje. Was erg lekker! Ik eet nu trouwens ook gewoon lekker hollandse pot hier he, wel vreemd hoor! Je bent zo snel gewend al aan het eten, ookal was het echt smerig! Ook was ik alweer gewend om met mijn handen te eten...nu gewoon weer met vork en mes. En een groot voordeel: t ziet er altijd lekker uit!
Maar goed, mijn 'werk' dus, nouja, wat zal ik er us van zeggen. Laat ik maar bij het begin beginnen...eerst werd ik door madame Zi aan iedereen voorgesteld. Ik weet geen een naam meer, omdat het er zoveel waren en t waren ook allemaal van die ingewikkelde Afrikaanse namen. Niet te onthouden dus, maar ik weet hoe ik in het frans moet zeggen dat t me erg spijt, maar dat ik zijn of haar naam niet meer weet! Mijn naam, die toch erg moeilijk is om uit te spreken blijkbaar, weten ze altijd gelijk. Ik hoor van alle kanten Sheela! En dan spreken ze het uit als gewoon sheera, in het nederlands, maar dan een l ipv een r. Erg grappig. Na overal geintroduceerd te zijn, werd ik naar een ruimte gebracht. Gynaecologie, stond er op, in grote letters. Ok..dacht ik?? Nou Sheela, dit is je kantoor, alstjeblieft. Ja....uh...bedankt! Wat stond er: een bureautje, zo'n bed, voor gynaecologisch onderzoek en een prullenbak. Ok, succes met werken zei Madame Zi. Heb je verder nog iets nodig???
Nou, ja, misschien iets om op te schrijven? Ik hoopte op iets van een computer, maar die gedachte schoot ik snel weg uit mijn hoofd...want ja, ik zit in AFRIKA, wat wil je Sheer?
Bon, ik kreeg dus een dik boek met lege blaadjes. Bon travaile zei ze nog, en toen ging de deur dicht.
Ja, zit je dan. Ik ging het kamertje zo eens rond en ik wist wat er gelijk allemaal moest veranderen wil dit een psychologische behandelkamer worden. Ok, dacht ik, er moet een laken over dat lelijke ding, dat bed, dat enge onderzoeksbed. Ook moet de tafel/bureau omgedraaid worden, zodat patient en ik niet voetenrakend recht tegenover elkaar zitten. Iets leuks aan de muur, ja,dat. Of een bloemetje ofzo, ja dat kan ook, kan ik wel ergens op straat kopen. Toen schrok ik, iemand kwam binnen...DAMN...jezus, ik schrok! Ook niet ff kloppen ofzo, nee, gewoon gelijk de deur binnen stormen! Toen begon het hoor, dat was de eerste mevrouw die binnenkwam. Ohh....blanche, ja wit he? Aardig vrouwtje, voor zover ik der begreep. Goed ik weer verder met mijn brainstorm....hoe maak ik er iets van....ja hoor weer BENG! Weer die deur open, de volgende mevrouw en zo ging het nog wel even door. Erg grappig allemaal, maar wat moet ik nu precies doen?? Wie is mijn begeleider, wat kan ik hier doen? Voelde me gedropt en overbodig, wat ik vaker heb ervaren hier. Maar het positieve was, hier kan ik tenminste nog iets mee. Dus besloot maar hetzelfde gedrag te vertonen als alle vrouwen die mijn gynaecologie kamertje binnen kwamen....ohja....het naambordje....moet weg....schrik je toch van...dan willen ze nooit met mij praten ;)! Dus ik ging er gewoon maar op uit, lekker overal binnen vallen, maar niet nadat ik eerst had geklopt, want dat kon ik toch niet laten. Zo kwam ik terecht bij de dokter, dokter Kouakou, of zoiets?! Die was net bezig met iemand fysiek te onderzoeken...oeps! Maar neej...ik MOEST binnenkomen van hem. Kom erbij kom erbij! Wat denk jij er nou van? Ja, uh....hallo....ik ben geen arts! Ja maar wel psychologe toch? Wat denk jij dat er met deze vrouw aan de hand is? Sta je dan, met je westerse kop. Hoe ga ik me hieruit redden? T enige wat ik kon bedenken was, goh...hoe voelt u zich mevrouw? Waarom bent u hier? Toen barstte ze los, heel verhaal, uhh, ja....zo goed is mijn frans niet. Ik had echt GEEN IDEE wat ze zei. Erg lullig. Goh, zou u misschien iets langzamer kunnen praten? Ik kan het dan wel begrijpen, spreken is iets lastiger voor mij. Boos gezicht. Ok laat maar!
Oh, je spreekt geen frans, zei de dokter. Wat doe je hier dan? JA, DAS nou een goeie vraag. Wat doe ik in deze kliniek, genaamd AIEBEF voor HIV/AIDS patienten, family planning en alle mogelijke ziekten die je maar kan bedenken: pains noemen ze het. Overal, maar dan ook echt overal hebben mensen hier 'pains'. Zou hier de psychologie/psychiatrie achter verstopt zitten? Nee, ze zijn bezeten door geesten, ze zijn betoverd, behekst. Ja....
Ik heb nu drie dagen 'gewerkt' bij AIEBEF. Ik heb twee boeken uitgelezen en heb wat dingen op papier gezet. Ik heb rondgevraagd, veel gevraagd. Wat moet ik hier doen? Wie kan mij helpen? Jij bent toch psychologe, zeggen ze dan. Ja...zoiets ja....maar er is hier helemaal geen ruimte voor een psychologe. Daar was ik inmiddels achter, nadat ik een paar afspraken met de dokter en zijn patienten had bijgewoond. Er werd dan wel iemand bijgezet om te vertalen, dus dat was erg fijn. Kreeg ik weer een onderzoek voor me, die mevrouw had ook overal pains. Dokter ging us ff kijken hoor. Mevrouw moest gaan staan. En het leek zowaar een gymnastiek oefening, nu heb ik geen verstand van hoe een arts moet onderzoeken, maar t werd echt steeds belachelijker. Lachwekkend gewoon, de dokter vond het trouwens ook allemaal erg grappig. Die lachte...aan een stuk door, tijdens alle afspraken. Of er nu verteld moest worden dat iemand HIV-positief was of dat iemand huilde of pains had, zoals deze mevrouw. Erg vreemd. Doe je toch niet? Net alsof alles zomaar ff weg geschoven wordt, dat het allemaal een lachtertje is....dat was het ook, naar mijn idee. Iedereen werd lachend zijn kamertje uitgewerkt. Bon, het fysieke onderzoek was pas begonnen. Mevrouw moest haar armen een voor een omhoog doen en naar de andere kant buigen, naar links en rechts, toen voorover buigen en vervolgens moest ze even gaan liggen. De dokter voelde langs haar nek, LOGISCH...hehe, eindelijk....opgezette lymfeklieren, das belangrijk....GELUKKIG dacht ik! Maar toen...toen werd er aan haar oren getrokken. Een behoorlijk tijdje...een voor een...ik kon mijn lach echt amper in houden. Maar dat was gelukkig niet erg, want ja, de dokter had het ook heel de tijd al erg naar zijn zin! En toen was ze klaar hoor, ze kreeg een vitamine pilletje mee.
Zo heb ik een aantal afspraken bijgewoond...in totaal vijf, om precies te zijn, van ieder ongeveer 10 a 15 minuten...
De eerste keer dat ik zo'n afspraak bijwoonde, werd ik uit mijn kamertje gehaald, want hij had me nodig. Het was allemaal erg ingewikkeld zei de doktor en ik was psychologe en hij dacht dat ik dat wel ff op zou kunnen lossen. Goed, kom maar op, dacht ik...was net bezig in een spannend roman, Finette, maar goed, ik ben hier tenslotte om te WERKEN! T werd ff kort uitgelegd, deze mevrouw, jong meisje, jaar of 17 schatte ik haar, maar kan ook veel ouder zijn...HIV-positief, at niet, sliep slecht, had geen geld, diarree, koorts, kon geen medicijnen kopen omdat ze geen geld heeft. Sliep bij een vriend, maar haar familie mocht die vriend niet ofzo. En haar familie wilde haar naar een dorp sturen om te sterven, ze wilden haar niet helpen. Dit wilde het meisje zelf natuurlijk helemaal niet. Ze wil in Abidjan blijven en ze krijgen bij AIEBEF gratis haar HIV-medicatie, en dus niet haar medicatie voor andere dingen, zoals diaree. Maar dat hadden ze me niet gezegd, dus wist ik veel! Ik snapte dus niet wat het probleem precies was. Doktor vond het allemaal weer erg grappig. Haar broer en zijn vriendin, die erbij waren, vonden dat weer niet zo grappig. Ik vroeg dus aan die broer, ok, kunnen jullie haar niet ondersteunen? Ben je een echt broer, familie...hetzelfde bloed? Want ja, iedereen is hier een brother /sistah...dat ben je nogal snel. Nee, dat kon niet, want ze hadden allemaal geen werk. Zo zagen ze er echter helemaal niet uit, sieraden, mooie kleren, telefoon, met beltegoed, want ze gingen ook nog ff bellen tijdens de doktorsafspraak. Maakt allemaal niet uit hier. Op een gegeven waren we met z'n achten in dat kleine rotkamertje. Ongekend. Ohja,het probleem...dat was dus dat haar familie haar niet kon of wilde helpen. Dus, vroeg de dokter, kan je ze even psychologisch advies geven, want ik weet het niet. Ja...uhhhhhh, ik probeerde uit te leggen dat ik dat niet kon op basis van de kleine, zeer kleine, petit petit hoeveelheid info, die ik zojuist had verkregen en waarvan ik hoopte dat ik het goed had begrepen!
Ik moet een individueel gesprek met haar hebben, ik moet precies weten hoe zij zich voelt, wat er aan de hand is, wat zij wil veranderen of anders wil en hoe ze dat wil gaan bereiken. Copingsmechanismen....cognitieve gedragstherapie...systeemtherapie....pffffffffffffffffff ?!?!?!?! Pfffffffffffffff, hier heb ik allemaal niks aan!!! Sheer, je zit in Afrika...behelpen....behelpen....pas je aan...verzin iets....doe iets. De dokter bleef maar lachen, zwaar irritant, vooral als je de achterkant van je hersenen helemaal binnenste buiten haalt, om IETS in te brengen Ik besloot om haar individueel te nemen, in de kamer met acht personen. Dus dat wil zeggen, ik sloot me even af voor de rest, totale focus op het meisje. Hoe voel je je? Probeer langzaam te praten, dan kan ik het volgen en kunnen we er samen uit komen. T meisje schrok van de aandacht geloof ik. Ze vertelde dat ze last had van diarree, dat een goede vriend van haar haar hielp en onderdak voor haar had geregeld. Eigenlijk, is het enige wat ik wil, hier in Abidjan blijven en dat mijn familie me steunt. Ik heb geen ouders meer, die zijn allebei dood, AIDS. Ik wil niet naar een dorp gestuurd worden om te sterven. Ik stelde me empatisch op....toch nog iets uit mijn studie en het had effect. T meisje barstte in huilen uit...heb ik weer...was ok natuurlijk, maar toen verstond ik haar dus echt niet meer. En de dokter...die bleef lachen...
Ook haar broer zei dat ze moest stoppen met huilen, ze stopte in 1 keer. Ik geloof dat dit iets is, wat niet in het openbaar mag. Emoties uiten..
Toen vroeg ik aan ze of het mogelijk was om die specifieke broer/zus hierheen te krijgen, zodat ze educatie kunnen krijgen of een gesprek met mij, waarin ik ze zal uitleggen, dat ze door middel van de medicatie niet zomaar sterft. Dit was niet mogelijk, er werd gebeld, t werd geprobeerd, maar dit wilden ze niet. Ze wilden niet samen komen met het meisje. Dus werden ze weggewerkt door de dokter en afgedaan met een vervolggesprek.
Als ik haar geweest was, zou ik blijven zitten, totdat er een andere oplossing kwam, want nu was ze er echt geen meter mee opgeschoten. Het tegengestelde was echter waar voor haar, ze kwam naar me toe, om me uitgebreid te bedanken.....maar voor wat?! Ik heb niks gedaan! God bless you, god bless you...en toen kwam het, mag ik je nummer? Ik schrok ervan, nee, zei ik. Nee dat heb ik niet. Gelukkig ging ze er niet verder over door, want mijn telefoon zat in mijn broekzak, hoop dat ze dit niet heeft gezien. Toen stond ze erop om boven mijn aantekeningen haar nummer te zetten...god bless you god bless you
Nou ik stond er echt bij als een kip zonder kop. Dat was het dan voor de psychologische hulp. Natuurlijk, aandacht is een groot onderdeel van behandelingen...maar dit?
Bon, drie dagen gewerkt dus, vijf gesprekken met de dokter bijgewoond, verder veel gelezen en niks gedaan. Ik vroeg aan iedereen, wat kan ik hier nou doen, want ik voel me echt overbodig, totaal onnodig. Hier hou ik echt niet van. Funke, een meisje uit Nigeria, die daar ook stage loopt hielp me een beetje. Ze hielp me aan telefoonnummers wie ik kan bellen om te vragen wie in godsnaam mijn begeleider is ofzo. En om de tijd door te komen...Funke is gezellig namelijk, en ze spreekt engels!
Iedere keer als ik vroeg, bij wie ik moest zijn, kreeg ik als antwoord, madame Douty! Die madame is echt ongelooflijk. Drie dagen heb ik geprobeerd haar te bellen, zonder resultaat. Ik ging langs haar kantoor, niemand. Maar ze moest er zijn, zei iedereen. Goed, op de derde dag was ik het helemaal zat en ging ik samen met Ilse langs bij Madame Zi, de dropper, zij zou wel even iemand sturen om langs te gaan bij haar kantoor, want Madame Douty nam ook haar mobiele nummer niet op. Ze moest er zijn, zei ze, want vanochtend was er een groepsgesprek met HIV-patienten...ikke: WAT?!?!?!? Waarom zegt niemand dit??? Hoe moet ik dat ruiken???? Wij naar t kantoortje van Madame Douty, klop klop (want we zijn nou eenmaal Nederlanders) deur op sloot, geen gehoor, tenminste....huh....we hoorden wat gerommel. Ze is er gewoon! Weer geklopt...en ja hoor, Madame doet open. Schoenen lagen door de kamer, t was een zootje, en Madame was duidelijk verstoord....in haar SLAAP! Zij gaat me nou als het goed is helpen. Ze wist van mijn bestaan niet af....natuurlijk, hoe kan het ook anders! En ik kreeg een map met info mee, over verschillende projecten die ze doet. Vervolgens ben ik lekker weg gegaan met Ilse, naar Cap Sud, de HAYAT, een mega supermarkt. Had de afstand een beetje verkeerd ingeschat, dus we hebben een flinke wandel gemaakt! Lekker een ijsje gelikt en gebept. Daarna weer een gevecht om de prijs van de taxi gevoerd die ons natuurlijk weer wilde afzetten. Toen a la maison. Dat was gisteren.
'S avonds ben ik sowieso altijd thuis, lekker lost kijken vanaf seizoen 1 weer.
Vandaag, was ik vrij, want ik werk in principe 3 dagen bij AIEBEF en twee dagen zou ik training geven op een school. Maar daarvoor krijg ik blijkbaar ook nog een training...maar dit is allemaal nog niet geregeld....vrije dag dus. Wilde naar de andere NGO gaan, M.E.SA.D, waar ik de vorige keer over vertelde. Dit is eigenlijk de NGO van Ilse, maar mij wilden ze ook graag hebben. Daar gaat het helaas ook allemaal erg traag, Ilse stuurde me vanochtend een sms, dat de goede lieve man er niet was, de psycholoog. Tsja, die had vast iets beters te doen, iets veel belangrijkers....

Kortom: nog bezig met ontnuchteren Leen! Totale ontnuchtering...en ik doe maar gewoon mee. Just going with the West-African flow! Vandaag heerlijk aan het zwembad gezeten heel de dag, gelezen: Mijn status is posietief en Duizend schitterende zonnen. Mooie boeken! En erg bruin geworden al Faab!

Dus, wordt vervolgd maar weer!!!

Kussie!!
Sheera


PS.
En opa bedankt voor uw lieve berichtje en leuk dat u ook alles leest wat ik hier allemaal mee maak! Pap houdt u goed op de hoogt!!! Dikke kus, Sheera

En oma: ik ben ook erg blij dat ik weg ben uit die rotte buurt, zelfs u zou daar niet overleven, al heeft u waarschijnlijk niet zo veel last van die vervelende mannen als ik! Haha!

Kim, hoe gaat ie met jou?? En Dede??

Peter, binnenkort....OUD....erg OUD!!! 50 oeffff! Ongekend.
hihi

Philip...hahah, zonnetje van de PAAZ! Ik heb geen rok nodig, dat weet je toch. Ben een chick in pants!

Mis iedereen!
Kus kus kus kus kus kus kus kus kus kus kus kus kus kus kus