Sous l'arbre (aka onder t boompie)

Ik heb weer wat torries om te vertellen hoor!
Ik zal even beginnen met een samenvatting van de hele week. T was weer een erg 'productieve'-'werk'-week, ahum. Ik was het weer helemaal beu dinsdag om gewoon heel de tijd niks te doen. Toen heb ik gewoon even meegedeeld dat ik een of andere rendez-vous had , een very important meeting en ben ik m snel gesmeerd. Naar M.E.SA.D dan maar, naar Ilse. Beetje met de psycholoog daar kletsen en met straatkinderen hangen en praten. Best leuk. Die kinderen hebben zo'n KUT leven (sorry maar er is echt geen ander toepasselijk woord voor). Wat zij allemaal meemaken en moeten doen om te overleven op straat is echt verschrikkelijk. Vooral meisjes, die moeten zich voor doen als jongen om t te redden. Anders worden ze gewoon misbruik, mishandeld en weet ik veel wat nog meer door de jongens. Het is werkelijk en letterlijk vechten voor je leven voor hen. En een plek als M.E.SA.D is dan ook erg belangrijk. Eigenlijk mogen ze geen meiden meenemen, van de regering, maar ze doen het toch. Gelukkig. De mensen die er werken hebben er ook echt een hart voor. Zo is er bijvoorbeeld petit-kingkong (zo hebben ze hem gedoopt, zie voor foto op de site van Ilse), die erg goed met de kinderen omgaat. Ze gaan ook echt de straat op om kinderen te verzorgen en van de straat af te halen. Zo bijvoorbeeld ook in de wijk Port Bouhet, waar ik dus eerst sliep! Ik heb deze week niet zo veel gewerkt bij Aibef, maar ik heb wel gebrainstormd. Ik heb een plan bedacht om mezelf toch een beetje nuttig te maken daar. Ik ga een onderzoek doen daar. Ik wil zoveel mogelijk mensen een vragenlijst af nemen die net te horen hebben gekregen dat ze VIH of le Sida hebben. Zo denk ik en mijn Frans te verbeteren en mensen laten zien wat een empathische reactie is, psychologische hulp te geven voor zover dit mogelijk is en data verkrijgen voor mezelf. Ik ben nu dus bezig een vragenlijst te maken met vragen als of ze verwacht hadden dat ze het virus zouden hebben. Of ze weten hoe ze besmet zijn geraakt. Of ze het gaan vertellen aan iemand en of ze over voldoende sociale contacten beschikken. Hierbij probeer ik zoveel mogelijk psycho-educatie te geven en vooral aandacht. Ik weet niet of dit gaat werken en of ze me toestemming gaan geven. Maar ik weet wel dat als dit t niet wordt, ik per direct weg ga bij Aiebef. Ik ga daar niet langer mijn tijd verdoen.
Zo probeer ik ook mijn lessen te verifiëren, om er nog iets objectiefs uit te laten komen. Dit doe ik doormiddel van mc-vragen. Ik schrijf ze allemaal op le tableau (t schoolbord) en de leerlingen geven mij anoniem hun antwoorden. Om gewoon ff te checken wat ze er nou werkelijk aan hebben en of ze er iets van opsteken. Meer voor mezelf dus. Ik vond t een goed idee, maar in de praktijk waren er uiteindelijk 8 leerlingen in het begin die er vorige week ook waren. De rest kwam of veel later binnen of niet. Het was namelijk nog steeds vakantie voor hen, dus het was al heel wat eigenlijk dat er weer 20/25 leerlingen in mijn lokaal zaten. Ohja, twee leerlingen vinden me wel erg leuk, ik was de leukste lerares die ze ooit hadden gehad zeiden ze. Ze waren er allebei voor 9 uur, te vroeg dus zelfs (ongekend voor Ivorianen), ze doen super hun best, steken springend hun vinger op om het antwoord te mogen geven of een vraag te stellen. Ook luisteren ze wel erg aandachtig. Haha! Maar dat is ook wel weer erg handig, want ze nemen de rest van de klas ook mee in hun strijd om te laten zien hoe erg ze hun best doen. Het was weer heel leuk om te doen! Ik vind het heel jammer dat ik dit niet vaker in de week kan doen, of de hele week.
Van de week had ik trouwens ook nog een klein akkefietje met een of andere mafkees op straat, schuin aan de overkant van Aibef. Ik liep met Ilse, maar die liep wat sneller (ik had slippers aan en er lagen overal losse stenen...dus was ff uikijken) en toen sprong er opeens een of andere idioot op van zijn stoeltje. Jullie telefoonnummer! Ook niet even vragen ofzo he. Gewoon schreeuwen. Non!, non!, zeiden we in koor. Die hebben we niet (met mijn telefoon in mijn broekzak, duidelijk te zien haha). Ilse liep gewoon door, maar mij had hij dus te pakken. Ja hoor, gewoon een sterke hand om mijn pols en ik wilde me losrukken, maar hij was te sterk. Dus ik: wat moet je nou, laat me los, raak me niet aan! Je telefoonnummer! Nee! Je naam! Neej! Laat me los! Toen kwam Ilse helpen en stonden we dus beiden boos te praten met die mafkees. Hij hield maar niet op, je naam je naam! Ikke weer: Ne touche pas!!!!! ANA! Ik heet ANA. Toen liet hij los. Sukkel.
Gisteren gingen we met Emilia, Piere en Pauline, drie Fransen en Pieter, een Nederlander naar een plekje met stoeltjes in t zand, onder een boom....Sous l'arbre. Reggae muziek op de achtergrond en veel flags...bier dus, wat ik niet lust. Voor mij was het coca voor de hele avond. T was wel gezellig, maar voor Ilse en mij was het vooral bijkomen. Bijkomen van een heftige discussie met de 'politie' bij een road-block. Sjonge jonge, ik moet actrice worden, serieus. Wat heb ik een toneelstuk gespeeld. En het was nog met een gevoel van, ok, ik moet wel, ook. De zak vroeg natuurlijk geld, die blanken zouden wel even betalen. Niet dus he. Heeft ie aan mij echt de verkeerde. Ik verstond al dat hij onze paspoorten wilde zien, maar zei tegen Ilse dat we gewoon net moesten doen of we van niets af wisten. Eerst moest de chauffeur al zijn papieren laten zien en daarna waren wij dus de sjaak. En t leuke was nog, we hadden ze niet bij. My god, een flinke reden om ons te laten dokken dus. En tuurlijk greep die zak zijn kans. 20 minuten. Toen liet hij ons gaan. Op een gegeven moment zei hij: Stap uit!. En lekker intimiderend weet je wel, met zo'n mega geweer in zijn hand. Echt zulke ongekende klootzakken. Ze denken dat ze alles kunnen maken. Bang maken, en laten betalen dat is hun levensmotto. Ik heb alles geprobeerd. Alles uit de kast gehaald, Ilse had t op gegeven al, die wilde gaan betalen...maar tis gelukt, ik heb geen rooie rot cent aan die gast betaald. T koste wat tijd, maar dan heb je ook wat! Ok, wel vier paar trillende benen nadat we eindelijk op plaats van bestemming aangekomen waren. Maar ook trots, haha! Lekker voor je meneer de 'politieZAK'. Monsieur, je ne comprend pas, je suis etudiante, pourquoi le money? Je ne comprend pas monsieur. Smekend, zielig kijkend, verward, niet-snappend en vooral ERG theatraal. In staat om in huilen uit te barsten was ik. En hij maar, neej, dit is niet goed. Ik heb een paspoort nodig. Ik: ja, maar monsieur, die liggen bij de ambassade van Ghana, want we moeten een week naar Ghana voor de NGO waar we werken. Daar liggen onze paspoorten nog, en die mevrouw van de ambassade zei dat een kopie voldoende was. We krijgen geen geld. We zijn maar studenten. We werken hier voor niks, monsieur...dat snapt u toch wel...??? Er zielig pruilend mondje. Ok zei tie, hoeveel geld heb je dan nu? Ik zo: 1000 CFA monsieur...maar ik moet de taxi chauffeur 800 betalen. Dus dan hou ik 200 over. 200 monsieur, dat is alles wat we hebben. En we zijn al laat monsieur. We hebben een rendez-vous, hier vlakbij. We zijn er bijna, honderd meter verder...ik snap het niet....je ne comprend pas. Ok, geef me 1000 dan zei tie....(ja, veel geduld moet je wel hebben)....dus ik weer....maar monsieur, kijk dan naar deze man, de taxi chauffeur...ik moet hem toch geld geven. Hij heeft ons gebracht...ik kan het dan toch niet aan u geven. We hebben al niet veel tijd, we zijn moe...we werken in treichville, bij en NGO....en toen gaf tie t op hoor. Ok ok, ok!!!!!! OK!!!!!!!! Ga maar. Wij snel weg. Excuses aan de taxi-chauffeur, hem 100 meter verder betaald met een billet van 2000, in een deuk liggend en trillend. Taxi-chauffeur zal wel denken: wat een actrice! We hebben m wel een fooitje gegeven, hij kreeg 1000 van ons ipv 800. Sjonge jonge jonge.
Bon, toen lekker gechilled, bij adem gekomen....rond 3 uur gingen we terug nadat de fransen klaar waren met blowen....weer de taxi....En ja hoor....weer politie.
GVD!!!!! Wat een avond zeg. Deze waren ook weer ongekend vervelend en ladder zat. Onze deur werd gelijk open gegooid, geweer lekker los vasthouden en tegen onze deur aan tikken. Echt he, iedere keer denk ik weer, hou dat ding nou us goed vast, Ik zweer t je, dat gaat echt nog een keer af, in een zatte bui, niet goed vast houden en dan in iemand zijn voet schieten ofzo he. Dat we een kopie van onze paspoorten hadden was natuurlijk weer een probleem....hopeloos....Ze wilden in ruil voor het doorlaten met ons trouwen. Maar nee, zei Pauline, ze zijn mijn familie, mijn nichtjes...ze zijn hier maar even....ze werken voor een NGO...ze zijn studenten, ze kunnen niet trouwen. Bedankt voor het aanbod monsieur...maar het gaat helaas niet. Toen wilde de ander water. Nou en dan moet je het niet wagen om m een flesje de l'eau te pasen, want dan moet hij dus gewoon geld he. Ik weer....op mijn theatraalst: ik snap u niet monsieur....ik begrijp u niet....Uiteindelijk na een poos....weer zonder betalen gelukt. Maar toch was dit niet zo leuk (om het zacht uit te drukken) als het onderhandelen voor de prijs van de taxi.
Wat een week weer.....


Kussie,

de BIATCH Sheera